Mei.
Nieuwe kansen. Het is nu juni. De afgelopen maand was er een van verdriet en boosheid en ook wel een beetje van angst. Verdriet omdat mij dingen worden ontzegd die ik heel graag doe. Boosheid omdat je het verleden niet kan veranderen en gemaakte fouten niet kan terugdraaien. Angst voor het onbekende en dat je lot in andermans handen komt te liggen.
Leven.
Ik probeer zo gezond en sterk mogelijk te blijven. Gezond eten deed ik al. Wanneer mogelijk naar werk fietsen en ik doe nu ook nog wat aan krachttraining. Ongezonde dingen doe ik ook. Ik snoep 's avonds en drink graag eens een biertje. 😋Maar alles met mate. Behalve fietsen? Enkele reis is 1 uur 15 minuten.🤔
Zorgen.
Meer dan eerst let ik op mijn hartslag. M'n Garmin geeft 24 uur per dag een indicatie van mijn hartslag.
Als ik actief ben (fietsen) dan zie ik mijn hartslag schijnbaar willekeurig veranderen. Sommige pieken en dalen kan ik verklaren als meetfouten. Soms moet ik erkennen dat ik misschien wel te hard ga gezien mijn huidige gezondheid. De zorgen die ik niet deel, zijn de zorgen over de gemiddelde daling van mijn hartslag terwijl ik actief ben. Waar ik eerder naar 120 - 125 steeg, blijf ik nu onder de 100.💓 Met dezelfde inspanning. Is dat gezond?🤔
Rusthartslag.
In de afgelopen week was mijn rusthartslag tijdens slaap gedurende 2 nachten 30. 💤
Normale mensen hebben een rusthartslag tussen 60 - 90. Ik zit normaal ergens tussen 50 en 60. Topatleten gaan omlaag tot 40. Ik heb de rusthartslag wel gemeld aan de cardiologie (het ASZ want het EMC vond het niet hun zaak). De cardioloog heeft er geen verklaring voor gegeven en meldt dat het geen verdere actie vereist.😶 Duzz.... life goes on as usual 🤗
Juni.
Eind mei was volgens de chirurg de eerste mogelijkheid dat ik zou worden opgeroepen voor de operatie. De eerste week van juni ben ik nog niet aan de beurt (want nog geen oproep gehad op 1 juni). Ik mag mijn 60 jarige verjaardag dus nog gewoon 'in vrijheid' vieren. De tweede helft van juni gaat spannend worden.